آدم برای دل‌خودش هم که شده گاهی باید بر لب این جوی بنشیند و نگاهی به آب‌های روان آن کند و دست و روی به آب بزند.
من هم نشسته بودم و می‌خندیدم نمی‌دانم این آب چه آبی بود که وقتی به آن نگاه می‌کردم همه روز‌های عمرم را می‌دیدم که از جلوی چشمم با همان آب می‌گذشت.
البته هر چه که خودم می‌خواستم ظاهر می‌شد و با آب می‌رفت.
پاهایم را در این جوی و آب گذاشته بودم و به آب نگاه می‌کردم. گذشته‌های دور و نزدیک یکی یکی می‌گذشتند. همه دوست‌ها دوستی‌ها خنده‌ها و خلاصه هزار چیز دیگر.
امروز کلاس فلسفه هنر غرب در قرن 18 داشتیم. 4 ساعت. فکر کن!
آدم یک طوریش می‌شود. ولی بد نبود استاد از دکارت گفت و یک سری هنرمندی که نظریات هنری داده بودند و نتوانسته بودند یک نظام درست و حسابی برای نظریاتشان ارائه دهند و بعد فلاسفه‌ بعدی‌آمدند و کم کم چیزی به نام ذوق در هنر پدید آمد و چیزی که می شد تکیه‌ای برای آرای هنری و نقد‌ها باشد.
خودمانیم این هنر هم عجب کوفتی است. هر جایش را که می زنی می‌بینی از یک جای دیگر سر بلند می‌کند اصلا انگار بهترین تعریف برایش همان نسبی بودن است انگار اصلا تعریفی نیست که بتواند همه هنر‌ها را شامل شود.
جالب است بدانید که از نظر برخی از فلاسفه غربی اخلاق و هنر پیوند تنگاتنگی دارند و اصلا مقوله‌ای به نام هنر برای کمال اخلاق و این حرف‌ها مطرح می‌شد. آن اوایل آن را مطرح می‏کردند چون جذاب بود تا بوسیبله‏ آن اخلاقیات و اعمال اخلاقی را بیان کنند.
شافستبری(فرانسوری) تقریبا از اولی کسانی بود که مساله ذوق را به صورت فلسفی مطرح می‌کند او بیشتر از هنر برای اخلاق استفاده می‌کند هر چیزی هنری را یک فعل اخلاق می‌داند مثلا خلقت را یک فعل هنری خداوند می‌داند و به تبع آن یک فعل اخلاقی. او طبیعت و مخلوقات را کپی یا نمایش اندیشه الهی می‌داند و خلقت راخیر می‌داند پس عمل خداوند خیر و یک عمل اخلاقی است و هر زمان که ما عمل خیر و زیبایی انجام می‌دهیم از خداوند داریم تقلید می‌کنیم
خداوند اول هنرمند و بهترین هنرمند است.
از نظر او هنر نمایش اندیشه است نه تقلید از طبیعت پس انسان هنرمند یک خالق است خالق ثانی از آن جهت که مانند خداوند اندیشه‌های خود را نمایان می‌کند و خلق می‌کند.
ای بابا خب خسته‌شدم. باید یک آبی به دست صورتم بزنم. آب خاطرات شاید جلایی دهد و شوق درس‌خواندنم رابیشتر کند.
پس فردا کنکور دارم کارشناسی ارشد، امشب هم اساسی حس فیلم دیدنم گرفته می‌خواهم بنشینم سیر فیلم ببینم.

خانه‏ تکانی هم برای خود لذتی دارد البته آن خانه تکانی که اسباب و اثاثیه در آن نباشد یا اگر هم هست همان جا، خانه قبلی بماند.
مدتی بود به فکر خانه تکانی افتاده ‏بودم اول‏‏ها می‏‏خواستم دامنه رند را با خودم ببرم اما بعد‏ها پشیمان شدم.
مهم نیست که کجا و در چه منطقه‏ای می‏نویسم مهم این است که نوشتنم در این‏جا تمام شده است. البته شاید هم کلا نوشتنم تمام شده است.
شاید پایان راه رند برای من باشد. البته الان تصمیم دارم که باشد. اما خدا را چه دیدی شاید زمانی بیاید که دلبستگی‏هایم به رند بگردد و بازهم این کیبرد خسته نای نوشتن را پیدا کند و انگشتانم را بر خود حس کند.
اما آنچه مهم است این است که راه رفتن آماده است و من هم آماده.
اینجا بودیم، اینجا نوشتیم، اینجا دعوا کردیم، شاید همین جاهم کافر شدیم.
من می‏روم اما رند پا برجاست می‏خواستم ببندمش اما چند دوست آمدند و خواستند که رند را ادامه بدهند. دوست عزیرم امیر حسین که شائبه‏ای عرفانی دارد بر خلاف من عقل گرا، نوشته‏های او را می‏توانید در مکتب وحی ببینید. نمی‏دانم قرار است اینجا را چگونه سر و سامان بدهد اما حس می‏کنم بوی عرفان می‏آید شاید رند به قول برخی از دوستان شاکی تبدیل شد به رند عارف.
آدمی ناشناس اما حس می‏کنم مطمئن آمد و گفت: چرا نمی نویسی. گفتم: می‏خواهم جمش کنم. گفت: چرا؟
طفره رفتم.

ایشون هم به اسم سافورا خواستند که توی رند بنویسند.البته من هم از این نویسنده جدید هیچ بیوگرافی در دست ندارم پس نمی‏توانم بگویم و خودم هم نمی‏دانم که قراره در مورد چه بنویسد.
و این هم سرانجام رند برای ما..
یا حق خدانگهدار...

اگر قرار باشد فیلمی را بشناسم وبخواهم ببینم به بازیگران و کارگردانش نگاه می‌کنم.با دیدن چند فیلم از یک کارگردان و کمی دقت نظر در آثارش می‌توان به تفکرات و سبک کاریش پی برد و فهمید که فیلم‌ها  وآثار آن کارگردان  به درد ما می‌خورد یا نه یا از تفکرات آن خوشمان می‌آید یا نه، یا بهتر بگویم سبک کاریش را می پسندیم یا نه .
بعد از آن سراغ بازیگران آن فیلم می روم شاید وجود چند بازیگر مشهور که از سبک کاریشان خوشم می‌آید علت خوبی برای دیدن فیلم باشد.
دیشب توفیقی اجباری شد که فیلم قاعده بازی به کارگردانی احمد رضا معتمدی را ببینم. قبلا که تبلیغات این فیلم را دیده بودم با خودم می‌گفتم باید فیلم خوبی باشد فیلمی که از این همه بازیگر معروف استفاده کرده باید یک سناریو و داستان جالب و قویی داشته باشد.
اما باور کنید وقتی فیلم را می‌دیدم داشت عقم می‌گرفت. یکی از مزخرف ترین فیلم‌هایی بود که تا به حال دیده‌ام. یک سناریو و یک داستان پشت فیلم نبود انگار داستان وسناریو را خود بازیگران ساخته بودند.
یک روند داستانی که بتواند انسان را متقاعد کند، در این داستان وجود نداشت البته این چیز عجیبی نیست این مدلِ سینمای ایران است. هر کشوری یک مدل سینما دارد هالیوود که انواع مدل فیلم از آن بیرون می‌آید بالیوود که نمادی از سینمای تخیلی و کاملا احساسی هند است و این هم از سینمای ایران که این مدل خاص خودش را دارد.
بیشتر از هر چیز انتخاب این فیلم برای دیدن ناراحتم می‌کند. این چندین بار است که من به خاطر وجود بازیگران مشهور و بنام که آثار خوبی از‌ آن‌ها دیده‌ام یک فیلم را انتخاب می‌کنم و از انتخابم شدیدا پشیمان می‌شوم.
اینها بازیگران یک چنین فیلم مزخرفی بودند:

اکبر عبدی , داریوش ارجمند , سعید پور صمیمی , جمشید هاشم پور , علیرضا خمسه , حمید لولایی , گوهر خیراندیش , الناز شاکر دوست , ژاله صامتی , مهتاج نجومی , انوشیروان ارجمند

و اما نکته اخلاقی اینکه در ایران اگر دید یه مشت بازیگر درجه یک سینمای ایران در یک فیلم جمع شدند احتمال 90 درصد بدهید که این یک فیلم کاملا زرد و مزخرف است ... همین

بعضی اذیت شدن‏ها بعضی نخوابیدن‏ها تحمل بعضی سختی‏ها لذت دارد.
چهار شبانه روز با دوستان وبلاگ نویس بودم و در خدمتشان و از با هم بودن لذت بردم.
باهم خندیدیم. با هم شوخی کردیم. سر کلاس نشستیم. باهم غذا خوردیم و....
وقتی که اردوگاه خالی شد و همه رفتن دلم گرفت. حس کردم دلم برای همه‏شان تنگ می‏شود. دوست داشتم بازهم اردو ادامه داشت. دوست داشتم آن خندیدن‏ها شوخی کردن‏ها و... تمام نشود اما شد.
اردوی تخصصی وبلاگ نویسی مهدویت «نگین زمان»که به همت بروبچه‏های دفتر توسعه وبلاگ دینی برگزار شد شد به نظر من خیلی محشر بود البت حدیث نفس نباشد(این رو از توی اردو یاد گرفتم، خیلی‏ها از این جمله استفاده می‏کردند)بچه‏های وبلاگ نویس همه‏شان با جنبه بودن انقدر خوب عمل کردند که جایی برای نگرانی و ناراحتی نگذاشتند به جز چند شوخی شهرستانی.
جای تمام دوستانی که دعوتشان کردیم و بهانه آوردند خالی بود. سه شبانه روز پر از خاطره پر از جنب و جوش خنده و...
البته برای ما اتفاق می‏افتاد ناراحتی‏ها و نگرانی‏هایی که شاید نباید اینجا بگویم ولی خب درکل ما که از بودن با دوستان لذت بردیم.
برنامه‏ها یک مقدار سنگین بود اما بسیار جالب .
به قول یکی از بچه‏های اردو که نوشته بود؛ شاید این کلاس ها برای بچه‏های دفتر توسعه نبود و انگار این صندلی‏‏های آمفی تئاتر میخ دارد که بچه‏های دفتر توسعه نمیتوانند تحمل کنند.
خیلی وقت‏ها بچه‏ها آنقدرخسته می‏شدند که نمی‏توانستند سر کلاس‏ها بمانند و خیلی وقت‏ها می‏رفتند تا میخ سر راه دوستان را جمع کنند تا خدای ناکرده اتفاقی نیفتد.
خودم به شخصه دوست داشتم بیشتر استفاده کنم از صحبت‏ها اساتید اما...
در کل از همه دوستان شرکت کننده و مسئولین کمال تشکر و دارم.
ان شالله همه دوستان را در اردو‏های بعد ببینیم....یاحق

بطور کلی فلاسفه یونانی اعم از هراکلتیوس و افلاطون و ارسطو ، جنگ را ابزار مشیت الهی تلقی می‌کردند. بین بندگان و بردگان تفاوت ماهوی قائل بودند. دولت شهر را قبل از هر چیز سازمانی دفاعی و دژی جمعی می‌پنداشتند و جنگ را در راه حفظ حد و مرز آن امری ضروری و حتمی می‌شمردند.
 
گاستون بوتول : جنگ مبارزه مسلحانه و خونین بین گروههای سازمان یافته است.

دورکهیم : جنگ یک پدیده اجتماعی است. چون آفریننده تاریخ است و در عین این که تمدن می‌سازد، تمدن را از بین می‌برد. به بیان دیگر جنگ مرزی است که مراحل مهم حوادث تاریخ را از هم جدا می‌کند.

وبر :وبر بر خلاف برخی از جامعه شناسان معتقد است که جوامع همواره مجموعه‌ای هماهنگ نیستند و برای رسیدن به نظم و هماهنگی ناگزیر از نبرد و درگیری می‌باشند. وی نبرد را یک رابطه اجتماعی بنیادی می‌انگارد. رابطه اجتماعی نبرد به گونه‌ای است که از طریق تحمیل اراده یکی از دو طرف درگیر بر طرف دیگر ایجاد می‌گردد.
او مبارزه را در همه جا و در تمام صحنه‌های زندگی اجتماعی می‌دید. اما حق تقدم را به سیاست خارجی ‌داده و وحدت ملی را وجه نظر خود قرار می‌داد. او اعتقاد داشت که سیاست قدرت بین ملتها ، که جنگها مظهر و نمود ظاهری آنها می‌باشد، به منزله بازمانده حقایق سپری شده گذشته نیستند. بلکه شکلی از مبارزه برای بقا در بین طبقات و ملتها می‌باشند. 

سیسرون: جنگ را به طور گسترده به منزلهِ یک درگیری نظامی تعریف می کن.

توماس هابز: جنگ یک طرز تفکر است؛ حالتی که حتی ممکن است در آن، عملیات به وضوح دیده نشود.

 دنیس دیدرو: جنگ بیماری خشونت آمیز و شدید دنیای سیاست است.

کارل فون کلاوزویتس: جنگ ادامهِ سیاست با استفاده از ابزارهای دیگر است.

روسو:جنگ روابط میان چیزهاست، نه اشخاص؛ بنابراین، جنگ یک رابطه است، نه رابطه میان انسان و انسان، بلکه رابطه میان دولت و دولت می باشد.

ابن خلدون: ابن خلدون رابطه انسان با انسان را با توجه به تجاوزگری ذاتی انسان تبیین می‌کند. به نظر وی خوی تجاوزگری تهدیدی برای اصل نظام تعاون و معیشت انسان است.

خواجه نصرالدین طوسی : همه انسانها علاقمند به زندگی راحت و بی دغدغه هستند. ولی امکانات موجود جوامع محدود است. بنابراین جنگ و درگیریها ، ناشی از همین ارضای غرایز و نفسانیات بشری است. بروز چنین شرایطی در جوامع به آنجا می‌انجامد که تنازع بقا و جنگ به اعماق جامعه کشیده شده و نسل آدمی در معرض انهدام و انقراض قرار می‌گیرد. 

جان کیگن:تاریخ نگار امور نظامی، نیز توصیف سودمندی دربارهِ نظریهِ سیاسی و عقل گرایانهِ جنگ در کتاب تاریخ جنگ ارائه می دهد. نظریهِ او بر این فرض استوار است که باید بین امور نظم ویژه ای حاکم باشد تا دولتها در آن درگیر شوند. در این نظم ویژه و انتظارات مشخص، مبارزان به راحتی قابل تشخیص اند و سطوح عالی فرمانبرداری از طریق مطیع کردن طرف مقابل وجود دارد. 

مردم شناسان:از نظر آنها جنگ بین کلیه اقوام ابتدایی و در همه نقاط وجود داشته است و به منزله ابزاری برای حفظ استقلال اجتماعات کوچک ، علیه دشمنان به منظور اظهار قدرت سیاسی یا برتری و سلطه بر دیگران بکار رفته‌است.

«درست است که با دولت ایران مشکل دارم ولی هر گونه که باشد باز هم ایران وطن من است هیچ شخصی و هیچ دولتی حق تعرض به وطنم ایران را ندارد و هر کس بخواهد پا فرار تر بگذارد من و امثال من مثل کوهی در مقابل‌شان خواهیم ایستاد »
اشتباه نکنید این حرف من نیست.
خواب و نیمه خواب بودم ساعت حدود یک و نیم یا شاید دو نصفه شب بود. ماشین تکانی خورد و من هم بیدار شدم. جناب راننده رادیو را روشن کرده بود. رادیو فردا.
بحث در مورد جنگ بود؛ جنگ آمریکا و ایران که تقریبا بحث اصلی همه رسانه های فارسی زبان و غیر فارسی زبان خارج است کشور است.
داشت صدای ایرانیانی را پخش می‌کرد که با آن‌ها تماس گرفته بودند و گفته بودند از ایرانشان، ایران عزیزیشان.
این سخن برایم جالب بود البته اکثر کسانی که صحبت‌شان پخش می‌شد مخالف با جنگ بودند.
نوشتم تا بگوییم به عنوان یک جوانی ایرانی و وطن دوست آنقدر از غرب و شرق و هر گونه متجاوزی بدم می‌آید آنقدر از کاپیتولاسیون بدم می‌آید از هر نوعش که باشد چه خارجی چه داخلی.
می‌گویم و می‌دانم که پاهای آن بیگانگانی که به قصد اشغال وطنم، بر خاک مقدس ایرانم بگذارند قطع خواهم کرد.
آنقدر از خواندن تاریخ ایران به خاطر حضور اشغالگران بدم‌‌ می‌آید که حاضر نیستم به هیچ وجه دوباره وطنم و کشورم و مردم ایرانم طعم تلخ اشغال و اشغالگری و فلاکت را بکشند.
این جان من ، این خون من، همه و همه فدای وطنم و کشورم و از همه این‌ها مهم‌تر دینم است.
اگر عربی اگر شرقیی اگر غربیی و هر کس دیگر بخواهد برای خود جایی پایی در کشورم بسازد با خون و جان خودم به آتش خواهم کشید او را.
دیگر دوست ندارم مغولی کشورم را ویران کند دیگر دوست ندارم اسکندری کشورم را مال جیران کند، دیگر دوست ندارم ، یعنی نمی‌خواهم ونمی‌گذارم خاک ایرانم به پای بیگانگان کثیف و نجس شود تا مجبور باشیم برای پاک کردن این نجاست خون‌های دیگر نثار کنیم.
تو اگر بیای، یعنی نمی‌آی.
اگر بیایی، یعنی بازگشتی برای تو نیست.
 اگر بیای دیگر امیدی برای تونیست.
باید و باید تو زیر چکمه‌های من و دوستان من و هم وطنان من جان دهی، اگر بیایی.
 آری با تو ام ای اشغالگر، با شما حرف می‌زنم ای کسانی که در خواب‌های بچه‌گانه خود خیال خام تجاوز به ایران را می‌پرورانید.
اینجا ایران است سرزمین عاشقان علی، سرزمین مردانی که از علی و حسین خو گرفته اند و نمی‌توانند جای پای شما را در خاک خود ببینند.
اینجا ایران است سرزمین مستان وطن، عاشقان وطن، سرزمین رستم و سهراب، سرزمین شهید باکری‌ها و همت‌‌ها، سرزمین چمران‌ها و زین الدین‌ها.
تو که هنوز طعم تلخ شکست زیر دندان‌هایت هست. مگر از یاد برده ای، مگر نمی‌دانی همه این جوانان همت هستند، زین الدین هستند.
برای ایرانم، برای وطنم برای جان و تنم می‌دهم هر‌ آنچه باید بدهم.
چگونه باید بگویم که اینجا افعانستان نیست، عراق نیست، اینجا ایران است.

اون‏هایی‏ که مشهد می‏یایند هر کدام به سهم فکر و عقیدشان از برکات امام رضا علیه السلام برداشت می کنند این آدم ها متفاوتند.

وقتی گنبد و بارگاهش را می بینی ناخودآگاه سیستم روح و قلبت به کار می‏افتد. امواج تازه‏ای را حس می‏کند. امواج را به سوی خود می‏کشد. انگار قلب و روحت متصل شده است. دارد چیزی را می‏گیرد. دارد به روز رسانی می‏شود این ویندوزِ به هم ریخته دل و روحت شاید خودت هم ندانی ولی آپدیت می‏شود. مثل زمانی که ویندوزت آپدیت می‏شود و اصلا شما خبر نداری.
آن زمان دیگر وصل شده‏ای چه بخواهی چه نخواهی تا زمانی که در مخدوده امواج رضایی هستی روح و قلبت با امواج رضایی آچار کشی می‏شود . هر چقدر سیستم روح و قلبت به هم ریخته باشد وقتی متصل شدی باید مطمئن باشی که ترمیم می شود این روح و قلب پوسیده‏ی پلاسیده.

یکی مشتاق است، یکی می‏آید که بگوید من هم امام رضا(ع) رفتم ، یکی هم اگر آمد مشهد می‏رود زیارت که اگر از او پرسیدند رفتی دورع نگوید و بگوید آری رفتم خیلی حال داد جای شما خالی، یکی هم می‏رود که نرفته نباشد،یکی دیگر می‏آید مشهد و اصلا زیارت نمی رود و وقتی از او می‏پرسند زیارت قبول شروع می‏کند به تعریف کردن از زیارت نرفته و از حرم امام رضای نرفته.
یکی نمی رود تا این فیض را به بقیه بدهد.

چقدر فرق است بین اینها.

ولی من اصلا شلوغی را دوست ندارم حتی اگر این شلوغی در حرم امام رضا باشد. سعی می‏کنم زمانی برم که خلوت است خلوت هم به این معنای که جایی برای راه رفتن و رفت و آمد و زیارت درست و کامل خواندن باشد.
زمانی که‏ آدم بتواند به راحتی بالا سر برود. نماز بخواند. دعا بخواند و خلاصه.

*****اگر ایشون که دازتر از من بود وسط اتاق داز می‏کشید و دستایش را هم باز می‏کرد دست و پایش به دیوارها بر خورد می‏کرد وقتی وارد اتاق شدم چون دیرم شده بود زیاد متوجه ابعادش نشدم فقط فهمیدم در ازای پولی که می‏دهم زیادی کوچک است .
تازه از این‏ها گذشته سفارش شده بودم و یکی از دوستان سفارشم را کرده بود.

از هتل خارج شدم سوار ماشین شدم و به سمت دانشگاه تربیت معلم شهید بهشتی رفتم .

کلاس‏هایم تمام شد. خسته و کوفته بر گشتم.خداییش سه ساعت مدام حرف زدن نای آدم را می‏گیرد.

وقتی وارد اتاق شدم در اتاق را باز کردم و تاز فهمیدم چه کلاهی این رفاقت سر ما گذاشته.

یک اتاق که حدود دو سومش را یک تخت اشغال کرده و ما بقیش نصفش یک کابینت است و یک مبل راحتی.

وقتی به شبی 25 هزار تومان فکر می‏کنم از هر چه رفاقت و سفارش است پشیمان می‏شوم. 25 تومان اصلا مهم نیست تازه وقتی اول پیش صاحب هتل رفتم گفتم اتاق قیمتش 35 تومان است ولی چون شما سفارش شده فلانی هستی به شما 25 تومان می‏دهم. درحالی که من 25 تومان یک اتاق و یک اشپزخانه و یک اتاق خواب را سراغ داشتم آن هم با صبحانه نهار شام.

اما چون این‏جا معرفی شده بود گفتم بروم اینجا شاید بهتر باشد.