اگر قرار باشد فیلمی را بشناسم وبخواهم ببینم به بازیگران و کارگردانش نگاه می‌کنم.با دیدن چند فیلم از یک کارگردان و کمی دقت نظر در آثارش می‌توان به تفکرات و سبک کاریش پی برد و فهمید که فیلم‌ها  وآثار آن کارگردان  به درد ما می‌خورد یا نه یا از تفکرات آن خوشمان می‌آید یا نه، یا بهتر بگویم سبک کاریش را می پسندیم یا نه .
بعد از آن سراغ بازیگران آن فیلم می روم شاید وجود چند بازیگر مشهور که از سبک کاریشان خوشم می‌آید علت خوبی برای دیدن فیلم باشد.
دیشب توفیقی اجباری شد که فیلم قاعده بازی به کارگردانی احمد رضا معتمدی را ببینم. قبلا که تبلیغات این فیلم را دیده بودم با خودم می‌گفتم باید فیلم خوبی باشد فیلمی که از این همه بازیگر معروف استفاده کرده باید یک سناریو و داستان جالب و قویی داشته باشد.
اما باور کنید وقتی فیلم را می‌دیدم داشت عقم می‌گرفت. یکی از مزخرف ترین فیلم‌هایی بود که تا به حال دیده‌ام. یک سناریو و یک داستان پشت فیلم نبود انگار داستان وسناریو را خود بازیگران ساخته بودند.
یک روند داستانی که بتواند انسان را متقاعد کند، در این داستان وجود نداشت البته این چیز عجیبی نیست این مدلِ سینمای ایران است. هر کشوری یک مدل سینما دارد هالیوود که انواع مدل فیلم از آن بیرون می‌آید بالیوود که نمادی از سینمای تخیلی و کاملا احساسی هند است و این هم از سینمای ایران که این مدل خاص خودش را دارد.
بیشتر از هر چیز انتخاب این فیلم برای دیدن ناراحتم می‌کند. این چندین بار است که من به خاطر وجود بازیگران مشهور و بنام که آثار خوبی از‌ آن‌ها دیده‌ام یک فیلم را انتخاب می‌کنم و از انتخابم شدیدا پشیمان می‌شوم.
اینها بازیگران یک چنین فیلم مزخرفی بودند:

اکبر عبدی , داریوش ارجمند , سعید پور صمیمی , جمشید هاشم پور , علیرضا خمسه , حمید لولایی , گوهر خیراندیش , الناز شاکر دوست , ژاله صامتی , مهتاج نجومی , انوشیروان ارجمند

و اما نکته اخلاقی اینکه در ایران اگر دید یه مشت بازیگر درجه یک سینمای ایران در یک فیلم جمع شدند احتمال 90 درصد بدهید که این یک فیلم کاملا زرد و مزخرف است ... همین