بسم اللـه الرحمن الرحیم
َ مَنْ کانَ مَیْتاً فَأَحْیَیْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً یَمْشی بِهِ فِی النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ
لَیْسَ بِخارِجٍ مِنْها کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْکافِرینَ ما کانُوا یَعْمَلُون.
(سورهی انعام، کریمهی صد و بیست و دو)
چرخ است حلقهی در دولت سرای دل خدانگهدار!
عرش است پردهی حرم کبریای دل
دل را به خسروان مجازی چه نسبت است؟!
دارد به دست لطف، یداللـه لوای دل!
چندان که میروی به نهایت نمیرسد
بی انتهاست عالم بیابتدای دل
دل آنچنان که هست، اگر جلوه گر شود
نُه اطلس سپهر نگردد قبای دل
در زیر آسمان نفسش تنگ میشود
هرکس کشیده است نفس در فضای دل
با نور آفتاب به انجم چه حاجت است؟
با خلق آشنا نشود آشنای دل!
هر سلامی را خداحافظیای هست، هر نشستی را برخواستنی. هر آمدنی را رفتنی حاصل میشود و هر وجودی، ناگزیر است از نیستی. خیلی فلسفی شد! نه؟!
حالا که برگشتهام و به پشت سر نگاه می‌کنم، میبینم از دنیای مجازی خیری ندیدهام. پس، عطایش را به لقایش بخشیدم. نه اینجا، نه هیچکجای دیگر ِ این مخروبهی مجازی دیگر نخواهم نوشت. نه تنها نخواهم نوشت، بلکه دیگر نخواهم خواند هم! اولین باری که به اینترنت وصل شدم، سال هفتاد و نُه بود. آن وقتها، ای دی اس ال اختراع نشده بود! کارت اینترنت هم نبود. در قم یک مرکز بیشتر خدمات نمیداد، و یوزر و پسورد وصل شدنش هم به دلخواه خودمان بود! از آن روز تا به حالا، میشود چیزی حدود هشت سال. خب... واقعا به این نتیجه رسیدم که: اینترنت برای جوان، چیزی جز «باختن» نیست؛ مگر در مواردی خاص. حالا هرکس هر نظر دیگری میخواهد داشته باشد، داشته باشد! این چیزی بود که برایم ثابت، و مثل روز روشن شد.
دوستانی که مدتی در این فضا با هم مرتبط بودیم، اگر بدیای از من دیدند، حلال کنند. این غزل را به عنوان یادگاری از من داشته باشید:
د تا سرفه شدید کرد و مُرد! به همین سرعت! و تنتنه العرقة؛ یه کم عرق، حالش رو به هم میزنه. از بوی خودش بدش میاد. قدرت رفع بوی بد خودش رو هم نداره. ما اگه آب و عطر مصرف نکنیم، چی میشیم؟ تصور کنید! مثل حیوان! و حتی بدتر. بوی متعفنتر. بیچارهایم آقا! نقله که بنده رو نسبت به کاراش آسون میگیرن. اگه صبح گناه کنه، به فرشتهها میگن صبر کنید شاید تا ظهر توبه کرد. شاید شب توبه کرد. اگه هم روزش تموم شد و توبه نکرد، میگن حالا که میخواید بنویسید، یکی بنویسید! اما عمر بنده وقتی به چهل سال ِ قمری میرسه، خداوند به دو فرشتهی مراقب میفرماید: از این پس براش سخت بگیرید و ریز و درشت و کم و زیاد کاراشو بنویسید. 
