در سرتا سر دیوان حافظ واژه ای مهمتر و پیچیده تر از رند نیست حافظ خود را رند می خواند اشعارخود را رندانه ومذهب خود را رندی می داند.
رند و رندی، در زبان حافظ همچون دو اصطلاح کلیدی به کار رفته اند
رند حافظ ،رند پاکباز آزاد اندیش عارفی که نه تسلیم شیخ ریا کار می شود ونه در برابر قدرت زورمندان سر فرود می آورد او همه چیز را رد می کند به همه چیز به چشم بی اعتنایی می نگرد .
رند حافظ روحی است متلاطم و نا آرام که بیش از هر چیز دشمن تزویر و ریاست حافظ رندی را،راز سر به مهر می داندکه جز با عنایت الهی نمی توان از آن پرده برداشت .
تفال
