امام محمد باقر علیه السلام، فرمود: افضل العبادة، الصّمت و انتظار الفرج. بهترین عبادات، سکوت، و انتظار فرج است.

مطمئنا تا الآن، مشکلاتی برایتان پیش آمده که بعد از گذشت زمان، حل شده است. و چه بسا بعد ازِ رفع مشکل،‏ وقتی به پشت سرتان نگاه کرده‏اید،‏ با خود گفته‏اید که چه بیهوده برای آن مشکل نگران بودم!
کم‏کم به این نتیجه رسیدم: یکی از عوامل حل مشکلات، «زمان» است. گذشت زمان، بسیاری از مسائل را حل می‏کند. یادم هست،‏ وقتی که داشتم به این مسئله فکر می‏کردم، در جاده‏ی زنجان بودم. از داخل اتوبوس،‏ خیره شده بودم به بیابان تاریک؛ و فکر می‏کردم به این مسئله که... واقعا چه بسیاری از مسائل مشکل، که با گذشت زمان حل می‏شوند! حتما جمله‏ی «سختیش همین صد سال اوله» را شنیده‏اید! واقعا خلاصه‏ی این مطلب، همین جمله است!
خاطرم هست که سال گذشته، وقتی جریاناتی در مدرسه‏ی علمیه‏مان اتفاق افتاده بود،‏ چند نفر از اطرافیان و هم‏حجره‏ای ها، خودشان را درگیر این مسائل کرده بودند. وقتی یکی از دوستان، با آب و تاب داستان را تعریف می‏کرد،‏ وسط قصه، حرفش را قطع کرد و خیره شد به من و گفت:«تو چطور می‏تونی انقدر خونسرد برخورد کنی؟ اصلا عین خیالت نیست!» با لبخند کم‏رنگی گفتم:«هرچه آید، بگذرد!» انگار آب سردی بود روی پیکره‏ی روحش! خشکش زد! تلنگر خوبی بود. آرام گرفت...
حتما دیده‏اید در فصل زمستان، افراد در کوچه و خیابان، داخل ظرف‏های حلبی روغن، آتش روشن می‏کنند. گاهی از داخل این آتش،‏ تکه‏های روشنی به اندازه‏ی سر سوزن، به بیرون پرتاب می‏شوند و به ثانیه نکشیده، خاموش می‏شوند. این تکه‏ی ریز در زمان گداخته بودنش، نسبت به تمام زمان دنیا؛ مثل دنیا می‏ماند نسبت به تمام ابدیت و عوالم بالاتر از دنیا! دقت کنید که در عوالم بالا،‏ زمان راه ندارد! زمان، جزو خصوصیات دنیاست. از همین جا معلوم می‏شود جمله‏ی آن بزرگ‏مرد عالم توحید، حضرت آیت اللـه، علامه‏ سید محمد حسین طباطبایی -افاض اللـه علینا من برکات تربته-؛ که فرمود: ما برای ابد زنده‏ایم!
وقتی ما این معنا را بفهمیم، واقعا دیگر دل و دماغی برای در سر این و آن زدن، برایمان باقی نمی‏ماند! خداییش!!!
پی‏نوشت: اولش که آمدم بنویسم، مطلبی برای نوشتن نبود،‏ گفتم چه بنویسم؟ حالا می‏بینم مطلب خیلی وسیع شد، چطور بنویسم؟!! تازه این مقدمه‏ی مطلبی بود که می‏خواستم عرض کنم! اگر حوصله بود و خداوند یاری فرمود،‏ ادامه دارد.