امروز به طور کاملا اتفاقی و غیر برنامه ریزی شده به سینما رفتم.فیلم مادر جان سلام که معروفترین بازیگرش فتحعلی اویسی بود.
فیلمی که به مشکلات ازدواج پرداخته بود البته از نظر زنان، یعنی فیلم، فقط حیطه زنان و دختران بود.
این همه از جمله آن فیلم‏هایی که ریتم مشکلات فرهنگی را بیان می‏کند و بطور خیلی ساده و غیر اصولی و غیر عاقلانه و به عبارت دیگر تخیلی سعی در بر طرف کردن مشکلان و نادیده گرفتن مشکلات دارد.
تا به کی باید شاهد فیلم‏هایی این چنینی باشیم فیلم‏هایی که مشکلات را فقط نشان می‏دهند و اصلا به فکر را حل نیستند، مشکلاتی که همه و همه از آن رنج می‏برند و می‏دانند که وجود دارد اما راه مناسبی برای برطرف کردن این مشکلات را پیدا نمی‏کنند.
تا به کی باید فیلم‏های ما باید غیر فلسفی و اصولیک باشد تا به کی باید ما شاهد فیلم‏هایی فقط با آرم تجاری باشیم.
فیلم‏های که یک بنیه فکری در آن نیست، فیلم‏هایی که اگر از کارگردان یا نویسنده آن سوال شود هدف و انگیزه شما از این فیلم چه بوده قطعا جوابی جز بیان مشکلات مردم نخواهد داشت، آخر این هم شد حرف، بیان مشکلاتی که خود مردم هر روز با آن دست و پنجه نرم می‏کنند هم شد هدف شد کار؟
مشکل از کجاست ؟
در حالی که فیلم سازنده ترین وسیله برای ساختن تفکر انسان‏ها در دوره پست مدرن معرفی می‏شود اما ما هنوز از این موهبت فقط برای تخریت و از بین بردن خیلی از چیزها استفاده می‏کنیم یا استفاده نادرست می‏کنیم...
فیلم‏هایی کاملا زرد با آرم تجاری که بعضا غیر قابل تحمل هم هستند.
به امید روزهایی بهتر .....