وقتی یک جا 9 سال درس خوندی.
وقتی دانشگاه قبول شدی.
وقتی برای ثبت نام احتیاج به یک نامه داری.
وقتی به خاطر یه واحد که یا ندادی یا از قلم افتاده بهت نامه نمی‏دن.
وقتی حاضری هر تعهدی بدی اما بازم افاقه نمی‏کنه.
وقتی کسی که باید پاسخ‏گو باشه، جواب سوالات رو نمی‏ده.
وقتی کلا دیگه بی خیال دانشگاه می‏شی.
من هیچ وقت نمی‏گم مشکل از کس دیگه یا جای دیگه است.
مشکل فقط منم من.
درسته که حوزه برنامه‏ درست و حسابی نداره.
درسته که پشت بعضی کارهای حوزه شاید تفکری نباشه و همش تعصب باشه. 
درسته که اونجا چیزی به نام اکرام ارباب رجوع، معنایی نداره
درسته که وقتی می‏ری اونجا بعضی‏ها که وظیفه‏شون جواب دادنه جواب نمی‏دن حتی زمانی که بهشون التماس کنی و خواهش کنی.
اما بازم هیچ کس و هیچ کی مقصر نیست فقط خودم مقصرم، خودم.
وفقط من هستم که اشتباه می‏کنم من!«زیاد جدی نگیر»
همیشه باید آدم اشتباه خودش رو قبول کنه. این طوری یه گام به جلو می‏ره.
اگه تصادف می‏کنم.اگه از پله‏های دفتر سر می‏خورم و دستم ... می‏شه و اگه ...
تو همه این موارد خودم مقصرم!خودم.
نه خدا. نه قسمت نه تقدیر و نه هیچ چیز دیگه مقصر نیست.
چون اگه موقع رانندگی حواسم بود .اگه موقع پایین رفتن حواسم بود و اگه.....حواسم بود این اتفاقات نمی‏افتاد.
و از همه مهم‏تر خود خدا گفته ..-إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ ...خدا هیچ چیزی رو تغییر نمی‏ده مگه اون چیزی که خود ما انسان ها تغییرش می‏دیم 
اگه نرفتم مشهد. اگه جور نشد برم مشهد.نمی‏گم امام رضا نمی‏طلبه. اتفاقا خوبم می‏طلبه نه اینکه فکر کنی آدم خوبی هستم،نه.اتفاقا از اون بدام که امام رضا منو طلبیده که شاید افاقه‏ای بشه به حال من. اما من خودم اجابت نکردم.من خودم نرفتم. من خودم نخواستم و....
و در کل چه خوبه انسان اشتباهاتشو قبول کنه ...البته بعدشم سعی کنه درس بگیره...
و وقتی سرت درد می‏کنه واهل قرص هم نیستی و خوابتم نمی بره. پا می شی پشت سیستم می‏شینی و یه پست می نویسی و حالت خوب می‏شه بعد راحت می خوابی.
البته امکان داره من خیلی اشتباه بکنم خیلی.....................خیلی.......شاید کلا دارم اشتباه می‏کنم....