آقایان یا خانم‌های محترم انقدر دست به دامان گوگل ارث یا دست به دامان محاسبه‌های تخیلی نشوید لازم است کمی آن نقاب توهم سبز خود را کنار بزنید تا این حضور مردم را ببینید مردم با شما کاری ندارند با آن تفکر شما کار دارند با آن تفکری که در آن جایی از اسلام و حکومت اسلامی نیست. تفکری که در آن جایی از حقوق مردم و مستضعفان نیست. 

از زمانی که شما خط خود را از اسلام جدا کردید مردمی هم که با شما بودند خود را از شما جدا کردند، هر چقدر هم معتقد باشید که صدا سیما مردم را به خیابان‌ها آورده‌اند هر چند بگویید با آن مغز تو خالیتان که این‌ها برای ساندیس آمده اند «حالم به هم می‌خورد از این بی مغزان که حضور مردم را با یک ساندیس 150 تومنی می‌خواهند نبینند آخر مگر کسی فکر و عقیده‌اش  را به یک ساندیس می‌فروشد. البته از شما بعید نیست. ما برای فکر و عقیده‌مان جان هم می‌دهیم این را در جنگ ثابت کردیم» هر فردی که در راهپیمایی می‌آید یک فکر و یک اندیشه است که بر اساس آن فکر و اندیشه آمده. آخر آدم‌های پر مدعا که ادعایتان برای حقوق مردم و هزار چیز دیگر گوش فلک را کر کرده تا کی می‌خواهید به این اندیشه‌ها احترام نگذرید. تا کی می‌خواهید شعار دموکراتیک و هزارن کوفت و زهر مار دیگر را بدهید و به هیچ کدام پایبند نباشید.

من نمی‌دانم وقتی تا این سطح به گفته‌های خودتان و به شعار‌های خودتان عمل نمی‌کنید چگونه می‌خواهید به شعار‌های دیگر زمانی که قدرتی دست شما باشد عمل کنید. تمام این شعار ‌ها، تمام الله اکبر گفتن‌ها و حتی حمایت و سنگ مراجعی چون آیت الله منتظری و صانعی را به سینه زدن فقط و فقط برای نشان داده  چهره‌ای غیر بقیه است. شما‌هایی که تا دیروز اسمی از اقای منتظری نشنیده بودید چه شد که یکدفعه هوا خواه او شدید و خلاصه هزار عملکرد دیگر که نشان می‌دهد مشکل اصلی شما چیز دیگر است. 

سلام. اینجا ایران است. شهر قم. روز 22 بهمن، روزی که شعف و بزرگواری مردم را هیچ گونه نمی‌شود به تصویر کشید، هیچ‌گونه نمی‌شود حساب کرد. روزی که مردم یک‌بار دیگر ثابت کردند که حامی انقلاب و رهبر و ممکلتشان هستند.

ساعت نه و نیم به جمع راهپیمایان پیوستم، تازه دیر رسیده بودم مردم مدت‌ها بود آمده بودند خیابان‌های منتهی به حرم مطهر شلوغ بود مردم دسته دسته می‌آمدند و جمع راهپیمایان کامل و کامل‌تر می‌شد.

خیابان معلم منتهی به چهار راه بیماستان، خیابان ساحلی منتهی به حرم، میدان مطهری، خیابان ارم، خیابان چهار‌مردان، و تمام خیابان‌های اطراف، پر از آدم‌هایی بود که یک‌بار دیگر آمده بودند تا ثابت کنند ما مردم هستیم و ما اکثریت هستیم ما کسانی هستیم که به انقلاب و امام وفاداریم و ما همان پا برهنه‌هایی هستیم که به دنبال امام به راه افتادیم و هنوز هم به دنبال امامان هستیم و خواهان این هستیم که باز هم راه امام ادامه پیدا کند.

ندیدن حضور گسترده مردم دیگر چشم هم نمی‌خواهد حتی کور‌ها هم می‌توانند این حضور را حس کنند، این حضور محاسبه نمی‌خواهد قرار نیست محاسبه کنیم که چند نفر بودند و این محاسبه‌ای احمقانه است چون آنقدر بودند که همه‌گان بفهمند این‌ها همان اکثریت مردم بودند.

هیچ دوست ندارم که مردم را به جان هم بیندازیم و مطمئنا رویکرد نظام هم این است اما تصور کنید اگر قرار باشد این مردم که بارها و بارها در شعار‌هایشان بیعت خود را با رهبری خود اعلام کردند را در مقابل چندی دیگر بگذارند چه اتفاقی خواهد افتاد.

مواجه این مردم با آن کسانی که می‌امدند و در خیابان‌ها شعار می‌دانند، حرمت شکنی می‌کردند، فحش می‌داد‌ند، دیگران را مجبور می‌کردند که فحش بدهند به آن‌هایی که اعتقاد داشتند و خلاصه هزار کار دیگر، چیزی به جز نابودی برایشان به ارمغان نمی‌آورد.

آنقدر دست و پا نزنید مقابله شما با این مردم، آن هم مردمی که تا پای جان سر اعتقادات خود هستند کار آسانی نیست، این‌ها همان کسانی بودند که امثال شما‌ها را بار‌ها و بارها سر جای خود نشاندند.